| Book,Page,LineNumber,Text | |
| 24,0036,001,เหตุเพียงเท่านี้ว่า พระผู้มีพระภาคเจ้าทรงข้ามโอฆะ ด้วยเหตุนี้ได้อย่างไร | |
| 24,0036,002,ดังนี้ เราจักรู้อรรถอันพระผู้มีพระภาคเจ้าทรงทราบนั่นแหละ คำใดน้อยหรือ | |
| 24,0036,003,มากที่เรายังไม่รู้ เราจักรู้คำนั้นอันพระผู้มีพระภาคตรัสบอกแล้วทีเดียว เพราะ | |
| 24,0036,004,ว่าคำที่พระผู้มีพระภาคเจ้าตรัสอย่างไรนั้นเรายังไม่ทราบ ดังนี้. | |
| 24,0036,005,ลำดับนั้น พระบรมศาสดา จึงตรัสปัญหาทำให้เป็นปัญหาซ่อนเร้น | |
| 24,0036,006,(คือเข้าใจยาก) ด้วยพระดำริว่า เทวบุตรนี้ยังไม่ละมานะนี้ ก็ไม่ควรเพื่อจะ | |
| 24,0036,007,รับธรรมเทศนา เปรียบเหมือนผ้าที่ยังเศร้าหมอง (ยังไม่ซักให้สะอาด) ไม่ | |
| 24,0036,008,ควรจะย้อมสี เราจักข่มมานะของเทวบุตรนี้ก่อน แล้วจักประกาศเนื้อความนั้นอีก | |
| 24,0036,009,แก่เธอโดยไม่มีจิตต่ำเช่นนี้ถามอยู่ ดังนี้. | |
| 24,0036,010,แม้เทวบุตรนั้นก็ได้เป็นผู้มีมานะอันพระองค์นำออกแล้ว และเทศนานั้น | |
| 24,0036,011,พึงทราบโดยคำถามปัญหาให้ยิ่งขึ้นไป เพราะความที่เธอเป็นผู้มีมานะอันพระองค์ | |
| 24,0036,012,นำออกแล้วนั่นแหละ ทั้งเนื้อความนี้ก็ได้เป็นประโยชน์แก่บุคคลผู้ถามปัญหา | |
| 24,0036,013,เทวบุตรทูลถามว่า ข้าแด่พระองค์ผู้นิรทุกข์ ก็พระองค์ไม่พักไม่เพียร | |
| 24,0036,014,ข้ามโอฆะได้อย่างไรเล่า ข้าพระองค์จะทราบได้โดยประการใด ขอพระองค์จง | |
| 24,0036,015,ตรัสบอกแก่ข้าพระองค์โดยประการนั้นเถิด ดังนี้. | |
| 24,0036,016,ลำดับนั้น พระผู้มีพระภาคเจ้า เมื่อจะตรัสตอบปัญหาแก่เทวบุตรนั้น | |
| 24,0036,017,จึงตรัสว่า <B>ยทา สฺวาหํ</B> เป็นต้น. บรรดาบทเหล่านั้น บทว่า <B>ยทา สฺวาหํ</B> | |
| 24,0036,018,แก้เป็น <B>ยสฺมึ กาเล อหํ</B> (แปลว่าในกาลใดเรา). สุอักษร เป็นเพียงนิบาต. | |
| 24,0036,019,ก็สุอักษรในที่นี้ฉันใด ในบททั้งปวงก็ฉันนั้น. บทว่า <B>สํสีทามิ</B> ความว่า เมื่อ | |
| 24,0036,020,เราไม่ข้ามก็จมอยู่ในที่นั้นนั่นแหละ. บทว่า <B>นิพฺพุยฺหามิ</B> ความว่า เมื่อเราไม่ | |
| 24,0036,021,อาจเพื่อดำรงอยู่ ก็ย่อมเป็นไปล่วงปัญหาแม้พระผู้มีพระภาคเจ้าตรัสแล้ว อย่างนี้ | |
| 24,0036,022,ว่า เราไม่พักไม่เพียรข้ามโอฆะได้แล้ว ดังนี้ แม้จะเป็นปัญหาอันเทวดาทราบแล้ว | |
| 24,0036,023,แต่ก็ไม่แจ่มแจ้ง เพราะเห็นโทษคือความไม่เข้าใจในเพราะการหยุดอยู่และใน | |