19/190014.csv

Book,Page,LineNumber,Text
19,0014,001,ไม่ผาสุกจักมีแก่กุลบุตรเหล่านั้น    แม้ในที่ทั้งปวงด้วยประการฉะนี้    เขา
19,0014,002,ไม่ปรารถนาอย่างนั้น จึงขอร้องพระผู้มีพระภาคเจ้าว่า พระองค์อย่าได้ทำ
19,0014,003,ความไม่ผาสุกแก่กุลบุตรเหล่านั้นเลย. 
19,0014,004,ถามว่า ก็นายทายบาลนั้น รู้อยู่  จึงห้าม หรือไม่รู้อยู่ จึงห้าม. ตอบว่า
19,0014,005,จริงอยู่  ตั้งแต่พระตถาคตถือปฏิสนธิ  ปาฏิหาริย์อันยังหมื่นจักรวาลให้
19,0014,006,หวั่นไหวเป็นต้น เป็นไปแล้วแม้ก็จริง  ถึงดังนั้น  คนไม่มีกำลังชาวป่า  ขวน-
19,0014,007,ขวายแต่การงาน ไม่อาจจะกำหนดรู้ปาฏิหาริย์เหล่านั้นได้. ก็ธรรมดาว่า
19,0014,008,พระสัมมาสัมพุทธเจ้า   เมื่อใดมีภิกษุหลายพันเป็นบริวาร   เที่ยวแสดง
19,0014,009,พุทธานุภาพด้วยพระรัศมีวาหนึ่ง  ด้วยอนุพยัญชนะ  ๘๐  และด้วยพระสิริ
19,0014,010,คือ มหาปุริสลักษณะ ๓๒ เมื่อนั้นเขาถามว่า นั่นใคร แล้วพึงจะรู้จัก. ก็ครั้งนั้น
19,0014,011,พระผู้มีพระภาคเจ้าทรงปกปิดพุทธานุภาพนั้นทั้งหมดไว้ในกลีบจีวร
19,0014,012,ทรงถือบาตรและจีวรด้วยพระองค์เอง    เสด็จไปโดยเพศที่ไม่มีใครรู้จัก
19,0014,013,เหมือนพระจันทร์ในวันเพ็ญ   ที่ถูกปิดบังไว้ในกลีบเมฆ.   นายทายบาล
19,0014,014,ไม่รู้ข้อนั้น จึงห้ามด้วยประการฉะนี้. บทว่า  <B>เอตทโวจ</B> ความว่า  ได้ยินว่า
19,0014,015,พระเถระฟังถ้อยคำของนายทายบาลว่า  <B>มา สมณ</B>  ดังนี้ จึงคิดว่า  เราอยู่กัน
19,0014,016,๓  คนในที่นี้  ไม่มีบรรพชิตอื่นเลย  ก็นายทายบาลนี้พูดเหมือนกับพูดกับ
19,0014,017,บรรพชิตจักเป็นใครหนอแลดังนี้แล้ว ออกจากที่พักกลางวัน  ยืนอยู่ที่ประตู
19,0014,018,มองดูทาง  ก็ได้เห็นพระผู้มีพระภาคเจ้า. แม้พระผู้มีพระภาคเจ้าก็ทรงเปล่ง
19,0014,019,พระรัศมีจากพระวรกาย  พร้อมกับที่พระเถระเห็นพระรัศมีวาหนึ่งส่องสว่าง
19,0014,020,ด้วยพระอนุพยัญชนะ  ๘๐  รุ่งเรืองเหมือนเผ่นทองที่คลี่ออก. พระเถระคิดว่า
19,0014,021,นายทายบาลนี้ พูดกับบุคคลผู้เลิศในโลก  ยังไม่รู้จัก  พูดคล้ายกับภิกษุรูปใด
19,0014,022,รูปหนึ่ง เหมือนเหยียดมือจับอสรพิษแผ่พังพานที่คอ เมื่อจะห้ามจึงได้กล่าวคำ
19,0014,023,เป็นต้นนี้ว่า  <B>มา  อาวุโส  ทายปาล</B>  ดังนี้.  บทว่า  <B>เตนุปสงฺกมิ</B>  ความว่า
19,0014,024,เพราะเหตุอะไร  ไม่ทำการต้อนรับพระผู้มีพระภาคเจ้าแล้ว  จึงเข้าไปเฝ้า.