| Book,Page,LineNumber,Text | |
| 15,0029,001,แล้วบรรลุเจโตสมาธิ เมื่อจิตตั้งมั่นแล้ว ย่อมตามระลึกถึงขันธ์ที่เคยอาศัย | |
| 15,0029,002,อยู่ในกาลนั้นได้ หลังแต่นั้นไประลึกไม่ได้. เขาจึงกล่าวอย่างนี้ว่า <B>ท่าน | |
| 15,0029,003,ผู้ใดแลเป็นพรหม เป็นมหาพรหม เป็นใหญ่ ไม่มีใครข่มได้ เห็น | |
| 15,0029,004,ถ่องแท้ เป็นผู้กุมอำนาจ เป็นผู้สร้าง เป็นผู้เนรมิต เป็นผู้ประเสริฐ | |
| 15,0029,005,เป็นผู้บงการ เป็นผู้ทรงอำนาจ เป็นบิดาของหมู่สัตว์ผู้เป็นแล้วและ | |
| 15,0029,006,กำลังเป็น</B> พระพรหมผู้เจริญใดที่เนรมิตพวกเรา พระพรหมผู้เจริญนั้นเป็น | |
| 15,0029,007,<B>ผู้เที่ยง ยั่งยืน คงทน มีอายุยืน</B> มีอันไม่แปรผันเป็นธรรมดา จักตั้ง | |
| 15,0029,008,อยู่เที่ยงเสมอไปเช่นนั้นทีเดียว. ส่วนพวกเราที่พระพรหมผู้เจริญนั้นเนรมิต | |
| 15,0029,009,แล้ว เป็นผู้ไม่เที่ยง ไม่ยั่งยืน ไม่คงทน มีอายุน้อย ยังต้องจุติมาเป็นอย่าง | |
| 15,0029,010,นี้. ก็พวกท่านบัญญัติสิ่งที่โลกสมมติว่าเลิศ ว่า พระอิศวรทำให้ ว่าพระ | |
| 15,0029,011,พรหมทำให้ ตามลัทธิอาจารย์ มีแบบเช่นนี้หรือมิใช่. สมณพราหมณ์ | |
| 15,0029,012,เหล่านั้นตอบอย่างนี้ว่า ท่านโคดม พวกข้าพเจ้าได้ทราบมาดังที่ท่านโคดม | |
| 15,0029,013,ได้กล่าวมานี้แล. | |
| 15,0029,014,ภัคควะ เราย่อมทราบชัดสิ่งที่โลกสมมติว่าเลิศ ทั้งรู้ชัดยิ่งกว่า | |
| 15,0029,015,นั้น และไม่ยึดมั่นความรู้ชัดนั้นด้วย เมื่อไม่ยึดมั่น จึงทราบความดับได้ | |
| 15,0029,016,เฉพาะตน ฉะนั้น ตถาคตจึงไม่ถึงทุกข์. | |
| 15,0029,017,<H1>กถาว่าด้วยเทวดาชื่อขิฑฑาปโทสิกะ</H1> | |
| 15,0029,018,[๑๔] <B>ภัคควะ</B> มีสมณพราหมณ์บางพวก บัญญัติสิ่งที่โลกสมมติ | |
| 15,0029,019,ว่าเลิศ ว่ามีมูลมาแต่เทวดาเหล่าขิฑฑาปโทสิกะตามลัทธิอาจารย์ เราจึง | |
| 15,0029,020,เข้าไปถามเขาอย่างนี้ว่า ทราบว่า ท่านทั้งหลายบัญญัติสิ่งที่โลกสมมติว่า | |
| 15,0029,021,เลิศ ว่ามีมูลมาแต่เทวดาเหล่าขิฑฑาปโทสิกะ ตามลัทธิอาจารย์จริงหรือ | |
| 15,0029,022,สมณพราหมณ์เหล่านั้นถูกเราถามอย่างนี้แล้ว ยืนยันว่าเป็นเช่นนั้น เราจึง | |
| 15,0029,023,ถามต่อไปว่า พวกเธอบัญญัติสิ่งที่โลกสมมติว่าเลิศ ว่ามีมูลมาแต่เทวดา | |
| 15,0029,024,เหล่าขิฑฑาปโทสิกะ ตามลัทธิอาจารย์ มีแบบอย่างไร. สมณพราหมณ์เหล่า | |