| Book,Page,LineNumber,Text | |
| 12,0030,001,เป็นเหมือนดอกปทุมที่บานแล้วด้วยการต้องแสงแดดอ่อน เป็นราวกะรัศมี | |
| 12,0030,002,แห่งพระจันทร์เต็มดวง. | |
| 12,0030,003,บทว่า <B>มีพระพักตร์เบิกบาน</B> ความว่า ท่านแสดงไว้ว่า คนบางจำ | |
| 12,0030,004,พวกมีหน้าคว่ำ เมื่อชุมนุมชนมาประชุมกันแล้ว ก็ไม่พูดอะไร เป็นคนที่มีคำ | |
| 12,0030,005,พูดอันได้ด้วยยากฉันใด แต่พระสมณโคดมไม่เป็นเช่นนั้น เป็นผู้มีพระ | |
| 12,0030,006,วาจาได้ด้วยง่าย สำหรับผู้ที่มาสู่สำนักของพระองค์ไม่เกิดความเดือดร้อนใจ | |
| 12,0030,007,ว่า พวกเรามาในที่นี้เพราะเหตุไร แต่ชนทั้งหลายได้ฟังธรรมแล้ว ย่อมมี | |
| 12,0030,008,ใจยินดีโดยแท้. บทว่า <B>มีปกติตรัสก่อน</B> คือ พระองค์เนื้อจะตรัสย่อมตรัส- | |
| 12,0030,009,ก่อน และพระดำรัสก็ประกอบด้วยกาล. พระองค์ก็ตรัสแต่ถ้อยคำประกอบ | |
| 12,0030,010,ด้วยประมาณ อาศัยประโยชน์โดยแท้ ไม่ตรัสถ้อยคำอันหาประโยชน์ | |
| 12,0030,011,มิได้. | |
| 12,0030,012,บทว่า <B>ในบ้านนั้นหรือ</B> ความว่า ได้ยินว่า พระผู้มีพระภาคเจ้า | |
| 12,0030,013,ประทับอยู่ ณ ที่ใด เทวดาผู้มีศักดิ์ใหญ่ย่อมถวายอารักขา. เพราะอาศัย | |
| 12,0030,014,เทวดาเหล่านั้น อุปัทวะย่อมไม่มีแก่มนุษย์ทั้งหลาย. ก็ปิศาจทั้งหลายมี | |
| 12,0030,015,ปิศาจคลุกฝุ่นเป็นต้น ย่อมเบียดเบียนมนุษย์. ปิศาจเหล่านั้นย่อมหลีกไปไกล | |
| 12,0030,016,ด้วยอานุภาพของเทวดาเหล่านั้น. อีกประการหนึ่ง แม้เพราะกำลังแห่งพระ- | |
| 12,0030,017,เมตตาของพระผู้มีพระภาคเจ้า พวกอมนุษย์ก็ไม่เบียดเบียนมนุษย์. | |
| 12,0030,018,ในบททั้งหลายมีบทว่า <B>เป็นเจ้าหมู่เป็นต้น</B> ความว่า หมู่ที่คนพึง | |
| 12,0030,019,พร่ำสอนหรือที่คนให้เกิดเองของบุคคลนั้นมีอยู่ เหตุนั้นเขาชื่อว่าเป็นเจ้า | |
| 12,0030,020,หมู่. อนึ่ง คณะเช่นนั้นของบุคคลนั้นอยู่ เหตุนั้นเขาชื่อว่าเป็นเจ้าคณะ. | |
| 12,0030,021,อีกประการหนึ่ง คำนี้เป็นไวพจน์ของบทแรก. พระองค์ทรงเป็นอาจารย์ | |
| 12,0030,022,ของคณะด้วยอำนาจแห่งการให้เขาศึกษาเรื่องอาจาระ เหตุนั้น จึงชื่อว่า ผู้ | |
| 12,0030,023,เป็นคณาจารย์. บทว่า <B>แห่งเจ้าลัทธิมากมาย</B> คือ แห่งเจ้าลัทธิจำนวนมาก | |