| Book,Page,LineNumber,Text | |
| 06,0033,001,มีอาการทราม บางพวกสอนให้รู้ได้ง่าย บางพวกสอนให้รู้ได้ยาก บางพวกมี | |
| 06,0033,002,ปรกติเห็นปรโลกและโทษโดยความเป็นภัยอยู่ ฉันนั้น เหมือนกัน ครั้นแล้วได้ | |
| 06,0033,003,ตรัสดาถาตอบท้าวสหัมบดีพรหมว่า ดังนี้:- | |
| 06,0033,004,<B>เราเปิดประตูอมตะแก่ท่านแล้ว สัตว์ | |
| 06,0033,005,เหล่าใดจะฟัง จงปล่อยศรัทธามาเถิด ดูก่อน | |
| 06,0033,006,พรหม เพราะเรามีความสำคัญในความลำ- | |
| 06,0033,007,บาก จงไม่แสดงธรรมที่เราคล่องแคล่ว | |
| 06,0033,008,ประณีต ในหมู่มนุษย์.</B> | |
| 06,0033,009,ครั้นท้าวสหัมบดีพรหมทราบว่า พระผู้มีพระภาคเจ้าทรงประทาน | |
| 06,0033,010,โอกาสเพื่อจะแสดงธรรมแล้ว จึงถวายบังคมพระผู้มีพระภาคเจ้าทำประทักษิณ | |
| 06,0033,011,แล้ว อันตรธานไปในที่นั้นแล. | |
| 06,0033,012,<I>พรหมยาจนกถา จบ</I> | |
| 06,0033,013,<H1>อรรถกถาพรหมยาจนกถา</H1> | |
| 06,0033,014,ครั้งนั้นแล พอล่วงเจ็ดวัน พระผู้มีพระภาคเจ้าทรงออกจากสมาธินั้น | |
| 06,0033,015,เสร็จกิจทั้งปวงมีประการดังกล่าวแล้วนั้นแล ออกจากโคนต้นไม้เกต เสด็จเข้า | |
| 06,0033,016,ไปยังต้นอชปาลนิโครธแม้อีก. | |
| 06,0033,017,สองบทว่า <B>ปริวิตกโก อุทปาทิ</B> มีความว่า ความรำพึงแห่งใจนี้ | |
| 06,0033,018,ที่พระพุทธเจ้าทุกพระองค์ทรงพระพฤติกันมาเป็นอาจิณเกิดขึ้นแด่พระผู้มีพระ | |
| 06,0033,019,ภาคเจ้าผู้พอประทับนั่งที่โคนต้นอชปาลนิโครธนั้นเท่านั้น. | |