| Book,Page,LineNumber,Text | |
| 06,0016,001,<H1>อชปาลนิโครธกถา</H1> | |
| 06,0016,002,<H1>เรื่องพราหมณ์หุหุกชาติ</H1> | |
| 06,0016,003,[๔] ครั้นล่วง ๗ วัน พระผู้มีพระภาคเจ้าทรงออกจากสมาธินั้น | |
| 06,0016,004,เสด็จจากควงไม้โพธิพฤกษ์เข้าไปยังต้นไม้อชปาลนิโครธ แล้วประทับนั่งด้วย | |
| 06,0016,005,บัลลังก์เดียวเสวยวิมุตติสุข ณ ควงไม้อชปาลนิโครธตลอด ๗ วัน. | |
| 06,0016,006,ครั้งนั้น พราหมณ์หุหุกชาติคนหนึ่ง ได้ไปในพุทธสำนัก ครั้นถึง | |
| 06,0016,007,แล้วได้ทูลปราศรัยกับพระผู้มีพระภาคเจ้า ครั้นผ่านการทูลปราศรัยพอให้เป็น | |
| 06,0016,008,ที่บันเทิง เป็นที่ระลึกถึงกันไปแล้ว ได้ยืนอยู่ ณ ที่ควรส่วนข้างหนึ่ง พราหมณ์ | |
| 06,0016,009,นั้นครั้นได้ยืนอยู่ ณ ที่ควรส่วนข้างหนึ่งแล้ว ได้กราบทูลคำนี้ แด่พระผู้มี | |
| 06,0016,010,พระภาคเจ้าว่า ท่านพระโคตม บุคคลชื่อว่าเป็นพราหมณ์ ด้วยเหตุเพียงเท่า | |
| 06,0016,011,ไรหนอ ก็แลธรรมเหล่าไหนทำบุคคลให้เป็นพราหมณ์. | |
| 06,0016,012,ลำดับนั้น พระผู้มีพระภาคเจ้าทรงทราบเนื้อความนั้นแล้ว จึงทรง | |
| 06,0016,013,เปล่งอุทานนี้ในเวลานั้น ว่าดังนี้. | |
| 06,0016,014,<H2>พุทธอุทานคาถา</H2> | |
| 06,0016,015,<B>พราหมณ์ใดมีบาปธรรมอันลอยเสีย | |
| 06,0016,016,แล้ว ไม่ตวาดผู้อื่นว่า หึหึ ไม่มีกิเลสดุจน้ำ | |
| 06,0016,017,ฝาด มีตนสำรวมแล้ว ถึงที่สุดแห่งเวท มี | |
| 06,0016,018,พรหมจรรย์อยู่จบแล้ว พราหมณ์นั้นไม่มี | |
| 06,0016,019,กิเลสเครื่องฟูขึ้น ในอารมณ์ไหน ๆ ในโลก | |
| 06,0016,020,ควรกล่าวถ้อยคำว่า ตนเป็นพราหมณ์โดย | |
| 06,0016,021,ธรรม.</B> | |
| 06,0016,022,<I>อชปาลนิโครธกถา จบ</I> | |